Bikepacking in Spanje; Dag 1, 2 en 3 van de Montanas Vacias
Enkele weken geleden heb ik, samen met mijn man Maiko een trip naar Midden Spanje gemaakt om daar de “Montanas Vacias” te gaan fietsen. Ruim twee weken hadden we de tijd om daar te komen, te fietsen en weer naar huis te gaan. Dit is een verslag van deze twee weken. Lees in het vorige blog hoe de voorbereidingen en de heenreis zijn verlopen.
Dag 1 Teruel – Albaccarin
We hadden afgesproken dat de eerste tocht zou eindigen in Albaccarin. Een oud historisch dorpje waar ook een camping was. We reden vanaf de parkeerplek eerst naar Place el Torro, de officiele startplek in Teruel. Een fotomomentje die iedere fietser even neemt bij de fontein. De start van de route kenden we enigszins, omdat we de dag ervoor de routekaart al “geo-cachend” hadden opgehaald bij de start. We kwamen dus makkelijk de stad uit.
Direct rijdend in gravel, dus onverhard en een lange langzame klim in een prachtig landschap. Rode bergen, rood zand, dan weer weilanden en naaldbossen etc. Op een bepaald moment kwamen we een tegenligger tegen en ik herkende hem als Ernesto. Dé Ernesto die deze mooie route in kaart heeft gebracht en daarmee zijn missie om dit verlaten gebied in Spanje bekender te maken. Wat een eer dat hij de moeite neemt om een stukje mee te fietsen en met ons te kletsen.
Na zijn afscheid gaan wij weer verder. Het is allemaal best pittig. Af en toe een steile klim en dan de warmte waar we toch nog niet helemaal aan gewend zijn. Het water vliegt er doorheen, maar we hebben allebei gelukkig bijna 4 liter mee.
We genieten van de uitzichten en de landschappen. We nemen op regelmatige basis een pauze. Of na 1 uur fietsen, of na 20 km. Zo houden we er een ritme in, wat we hebben geleerd in Nederland.
We nemen een langere pauze bij een heerlijk natuurmeer Laguna de Bezas. Onder een boom, even een korte powernap. En daarna weer door. De korte stukken asfalt voelen echt heerlijk. Even normaal trappen en geen stenen ontwijken. Want bijna 90% alleen maar op onverharde gronden rijden is best pittig. Tenslotte bereiken we Albaccarin. We rijden eerst het dorpje even in, maar komen tot de conclusie dat de camping buiten het dorp ligt dus we mogen weer terug.
En wat een leuke camping. Heel netjes, mooi sanitair en tot onze verrassing erg druk. Veel Nederlanders en Belgen met grote en kleinere campers. Wij kiezen een mooi plekje voor onze tent. Dat is toch wel even wat, bekaf van het fietsen en dan alles uitpakken en optuigen. Maar goed, we zijn gesetteld en komen tot de conclusie dat een stoel toch wel fijn is. Dit was een grote twijfelpunt geweest om het wel of niet mee te nemen, wat uiteindelijk een nee werd. En nu was het toch wel handig geweest. Maar al lopend over de camping komen we een verlaten gietijzeren bank tegen die we “stiekem” verhuizen naar onze plek. Ohh wat is dat lekker!
We duiken uiteindelijk op tijd ons tentje in. Ooglapjes op, oordopjes in, wat een genot!
Afstanden: 49 km, 6 uur en 35 minuten.
Klik hier voor de route in Komoot.
Dag 2 Albaccarin – Bronchales
Gezien onze ervaringen van de vorige dag besloten we dat we een hele steile klim in Albaccarin niet zouden doen. We kozen een alternatief wat iets vlakker was, maar ooh wat was het een mooi stuk! We hadden totaal geen spijt dat we deze keuze hadden gemaakt.
Gezien de verschillende mogelijkheden van de route die nog zou komen, hadden we besloten vandaag tot Bronchales te gaan. Niet een hele lang route, maar het was inmiddels al tegen 11 uur dat we pas vertrokken. Rustig ontbijten, alles weer afbreken en opruimen, neemt best wat tijd in beslag.
Dus een wat kortere route was niet erg. Want ook deze keer was hij pittig. Het eerste stuk ging nog prima, maar toen we de originele route weer oppikten doken we meteen de bossen in met hele grove gravel en flinke stijgingspercentages. Mooie uitdagingen dus en mentaal ook. Maar ook vandaag, de afwisseling tussen fietsen en pauzes deelden we goed in.
De landschappen hier waren ook weer prachtig. Die afwisseling is zo bijzonder. Het is echt bewust genieten van wat je ziet tijdens het puffen en zuchten van een klim.
Uiteindelijk bereikten we Bronchales. Wat we hier ook even niet wisten was dat de camping die we hadden uitgekozen nog even verder lag. Op 1700 meter hoogte! We mochten dus het laatste stuk nog even flink klimmen. Ach ja, we deden niet anders!
De camping lag tussen de bossen. Redelijk leeg en we kregen een prima plekje aangewezen, vlakbij het toiletgebouw. Wederom de tent weer opgezet, alles uitgepakt en een heerlijke douche genomen. Want dat is echt nodig na een dag heel erg zweten!
De camping ligt op hoogte en dat merkte we snel. Het werd snel koud. En het windje wat er was hielp niet echt. We hadden dus nu al onze lange kleding maar aan. Ook tijdens de nacht hebben we alles wat we hadden aangetrokken. Onze wollen pyama, sokken, trui, donsjas, muts en dan in onze donzen slaapzak. Het was nét te doen qua temperatuur.
Afstanden: 31 km, 4 uur en 19 minuten
Klik hier voor de route in Komoot
Dag 3 Bronchales – Peralejos de las Truchas.
De volgende ochtend hadden we gedacht brood te kunnen halen bij de receptie, maar hier hadden we de campingbaas dus niet helemaal begrepen, of hij ons niet. De receptie was gewoon dicht. Dus dan maar zelf een havermout/supersmoothie ontbijt maken, met een lekker bakkie koffie erbij.
Ook nu duurde het inpakken best even. We werden er wel handiger in. Maar voor vanavond hadden we besloten dat we een comfortabele nacht zouden hebben. We hadden een kamer geboekt in Checa. Dus dat was ons doel voor vandaag. We hadden nu ook weer gekozen voor een afsteekroute, waardoor we een bepaald stuk niet zouden doen. Een bewuste keuze. Dus we hadden ook een redelijke relaxte dag voor de boeg, dachten wij.
Omdat de camping hoog lang, hoefden we eerst alleen maar te afdalen. Dwars door de mooie bossen over prachtige paden. Dat was wel even lekker. We kwamen uit in het leuke dorpje Orihuela del Tremendal. Vanwege het tijdstip was de lokale kruidenier nog open, dus daar haalden ik een paar dingetjes. Bij de bar die nog open was, bestelden we een koffie en toen we weer op pad waren, reden we langs de Panaderia (de bakker) en nam ik nog een brood mee. En toen was onze bestemming Refugio la Portera. Een refugio is een schuilplaats waar je eventueel zou kunnen slapen voor een nacht. Dat deden wij niet, maar het was een prachtige plek om te lunchen. En we namen ook de tijd, want het was niet al te ver nog naar Checa. En alleen nog maar asfalt, dus ook niet moeilijk.
Eenmaal aangekomen in Checa, werden we verrast door een gesloten hotel. Rustdag stond er op het bordje. Mmm, dat klinkt niet goed. Nou ja, we gingen eerst even wat drinken bij de bar en zouden later terugkomen. Ik checkte Booking.com nog even voor de zekerheid, maar ik had toch echt vandaag een kamer geboekt.
Eenmaal terug bij het hotel was deze nog steeds dicht. Op de bel werd niet gereageerd, dus toen maar bellen naar een nummer. Slik. Dat is even een drempeltje over voor mij.
Uiteraard krijg ik een Spanjaard aan de telefoon die amper engels spreekt en ik spreek geen Spaans. Dus je begrijpt wat voor interessant gesprek dit was. Hij zei dat alles ok zou komen, maar ik had er geen vertrouwen in. Er gebeurde weinig bij de deur.
Toen besloten we maar verder te gaan fietsen naar de eerstvolgende camping, nog 20 km verder. Op dit punt was ik even in standje frustratie en teleurstelling. Ik had mij ingesteld op een lekker bed en douche en nu moesten we nog weer fietsen (ik was al moe) en weer een nacht op een matje.
Ik heb dit vanzelf eruit gefietst, ik moest wel. Er was geen keuze. En dat gevoel was niet prettig. Niet weten waar je terecht zou komen en of het wel goed zou komen. Die onzekerheid is iets wat ik niet fijn vind, maar wel mee moest dealen.
De rit was ook nog eens zwaar. Mooi, maar zwaar. Er zat een geweldig steile klim in, op asfalt weliswaar, maar ik heb echt even moeten lopen. Het ging niet meer.
Twee tellen later weer wel, terwijl het net zo stijl was. Snap jij het nog?
We zagen prachtige rotsformaties langs de weg, prachtig gewoon. Dat nam de ergernis toch wel enigszins weg.
Uiteindelijk kwamen we aan in Peralejos de las Truchas. Waar we hoopten nog een supermarkt of kruidenier te zien, bleek deze ook dicht. Er was een bepaalde feestdag (1 juni) in dit gebied. Hebben wij weer! Dus wat gingen we dan eten vanavond?
Een paar km verder kwamen we bij de camping aan. We waren gast nummer 3 en 4. Voor de rest was de camping leeg. Maar we werden allervriendelijkst ontvangen en de eigenaar sprak Engels! Wat een verademing om “normaal” te kunnen communiceren. Hij vertelde ook dat wij konden eten vanavond, er waren een paar gerechten die te maken waren met wat ze nog in huis hadden.
Dus wij blij, tentje opgezet met het mooiste uitzicht op de bergen. Een heerlijke douche genomen en even een korte wandeling gemaakt langs de rivier de Tajo, waar we morgen een zeer lang stuk langs zouden fietsen. Ik was weer in mijn goed doen.
Na een lekkere maaltijd, patatas bravas en iets met gefrituurd vlees (was een specialiteit) doken we ons bedje in. Ook hier weer onze ooglappen en oordoppen in met slapen. Het was wel weer een koude nacht, maar niet zo erg als de nacht ervoor. We liggen zo’n 700 meter lager.
Afstanden: 49 km – 2 u 45 min
Klik hier voor de route in Komoot (deel 1, deel 2, deel 3)
Lees verder in het volgende blog over de rest van de dagen.
Enkele foto’s van de dagen
Recente reacties